Kochanie, zabiłam nasze koty. Tytuł idealny. Książka wspaniała.

Z każdą książką lubię Dorotę Masłowską coraz bardziej. I chyba nie tylko ja, ale także krytycy i nagrododawcy, jak ich nazywa Masłowska, którzy przyznali jej Paszport Polityki za "Wojnę polsko-ruską pod flagą biało-czerwoną", potem Nike za "Pawia królowej" (o którym pisałam tutaj), a jej sztuka "Między nami dobrze jest" (świetna!) dostała nagrodę Ministra Kultury. Nie bez parady Masłowską nazywa się złotym dzieckiem polskiej literatury, chociaż dzieckiem być przestała kilka lat temu.

Z każdym wywiadem lubię Dorotę Masłowską coraz bardziej. Cieszę się, że wróciła do mediów na fali promocji nowej książki, "Kochanie, zabiłam nasze koty", sama autorka nie lubi tego szumu wokół własnej osoby, ale jak mówi: "(...)czasy Bizancjum w polskiej kulturze minęły; muszę przynajmniej ogłosić, że napisałam książkę, na wypadek, gdyby ludzkość była tym zainteresowała." O sesjach fotograficznych związanych z promocją książki mówi wprost: "(...)w całym tym zamieszaniu staram się jeszcze obserwować, co się z człowiekiem dzieje, kiedy jest fotografowany i przepytywany." I w tej wypowiedzi znajduje się sedno pisarstwa Doroty Masłowskiej, która obserwuje ludzi wokół siebie, nie tylko pobieżnie zwracając uwagę na ich fizyczność, ale przede wszystkim na ich język i wewnętrzne procesy, rozgrywające się w ludzkim umyśle. Żaden inny polski pisarz nie potrafi tak wnikliwie obserwować społeczeństwo jak ona.

Akcja nowej powieści toczy się w amerykańskim mieście, jak podkreśla sama autorka jest to wielkie amerykańskie miasto zbudowane na polskich podzespołach. Dlaczego Stany? Odpowiedź jest prosta jesteśmy ślepo zapatrzeni w Amerykę, chcemy zbudować społeczeństwo tak jak w Ameryce, naśladujemy amerykański styl życia, oglądamy amerykańskie filmy marząc o spełnieniu się naszego "amerykańskiego snu". Masłowska pokazuje, że Ameryka, której śladem wszyscy podążamy to jeden wielki psychiatryk. W państwie, które uznajemy za wyższy stopień cywilizacji, gwiazdą telewizji jest dziewczyna znana z tego, że nagrała film pornograficzny razem ze swoim byłym facetem, ludzie milionami kupują powieść erotyczną, która jest napisana takim językiem, że trudno jest przebrnąć przez pierwszy rozdział, a zamiast skupiać się na "wątpliwej" przyjemności, której to "dzieło" miałoby dostarczać, czytelnik nie może przestać myśleć o ilości drzew, które musiały zostać na marne wycięte, by wydać miliony egzemplarzy tej powieści; ta myśl sprawia wręcz fizyczny ból. Naprawdę chcemy zostać drugą Ameryką?

Dorota Masłowska napisała powieść ważną. Powieść o marnotrawieniu ludzkiej potęgi na bzdury. Świat zasypuje nas tonami do niczego nie przydatnych informacji, które my pochłaniamy; Internet, telewizja, to wszystko nas rozprasza, nie jesteśmy w stanie skupić się na rzeczach istotnych. Swoimi bohaterkami pisarka uczyniła dwie młode kobiety, przyjaciółki, których wzajemna relacja w trakcie powieści zmienia dynamikę, jedna z nich Jo znajduje sobie chłopaka, natomiast Farah czuje się odrzucona. Farah jest typem człowieka, który nie mając w swoim życiu żadnej głębszej relacji, całą swoją energię przerzuca na związek z przyjaciółką, niemniej jednak jej wizja przyjaźni pochodzi z reklam, dla niej przyjaźń to rzucanie się poduszkami, wspólne wyjścia na jogę. 

Język; w każdej powieści autorka przygląda się językowi z innej strony. Bawi się nim, ukazuje jego niuanse, a także piękno. Tym razem pochyla się nad językiem zniekształconym przez translatory, sprymitywizowanym, spłaszczonym. Świat, w którym umieściła bohaterów jest taki sam jak język, którym ich opisuje, zniekształcony przez popkulturę, sprymitywizowany, nakładający na ludzi wzorce postępowania, przyklejający łatki, od których niełatwo się wyzwolić, w końcu sprawiający, że ludzie w nim żyjący popadają w paranoję, duszą się, są ludźmi bez właściwości. Dorota Masłowska jest jednym z najlepszych obserwatorów otaczającej nas rzeczywistości, potrafi bezwzględnie zdiagnozować otaczający nas świat i pokazać zachowania, które są także naszą przywarą, a które tak nam spowszechniały, że przestaliśmy zwracać na nie uwagę. Pokazuje obsesje, fascynacje i fetysze współczesnej rzeczywistości. 

"Rodzaj pisania, który uprawiam jest niewyuczanly. Pisanie takich książek nie jest wyborem, który można podjąć. Co innego literatura użytkowa. Tu potrzebna jest inteligencja, oczywiście, zdolność do działania poza systemem. Sprawa zagospodarowania oceanów wolnego czasu jest trudne. Pisanie wymaga dyscypliny, pewnej wprawy w planowaniu." Na wydanie "kotów" czekaliśmy siedem lat, ile poczekamy na następną nie wiadomo, sama autorka mówi, że "Na razie czuję, że będę musiała ćwiczyć dużo jogi i przebywać blisko czakramów, żeby się odbudować po tym praniu medialnym. Potem trochę niezbędnego suspensu i znowu stanę na ringu. " Czekam z niecierpliwością.